gezondheid is als een Ferrari
of een ander topmerk, dat kan ook natuurlijk 😉

Januari. De meest donkere maand van het jaar. Wanneer we na alle feestelijkheden wel weer een vrolijk momentje kunnen gebruiken. Wanneer we meer wind en neerslag moeten trotseren dan zon. Net dan opent in Brussel het autosalon z’n deuren. Duizenden bezoekers vergapen er zich aan de meest moderne, verfijnde en vernieuwende wagens. Blinkende voertuigen tussen hippe hostessen. Op zoek naar je eerste autootje nadat je trots je rijbewijs scoorde? Of heb je nood aan een stoer werkpaard, waar je alle meubels mee kan verhuizen en waar je al je sportmaterialen in kwijt kan? Zo trots op de uitbreiding van je kroost dat je het wil bezegelen met een nieuwe gezinswagen? Nee, een luxeberline want de vorige is twee jaar oud. Of toch, die onvervalste sportauto. Terwijl ik tussen de standen doorloop, begin ik te dromen. Ik beeld me in dat ik een auto mag kiezen. En ik krijg hem gratis! Alles erop en eraan, geen optie teveel. In m’n lievelingskleur. Met ventilatie en een radio. Ooh ja, lederen zetels. En een krachtige motor, diesel want ik ben milieubewust. Eén voorwaarde. Eéntje maar. Ik moet er de rest van m’n leven mee doen. Moet kunnen. Toch? Als ik mag starten met de beste keuze die er is, dan komt het op onderhoud aan. Op discipline. Goed opletten als er lampjes op het dashboard gaan branden. Misschien de handleiding maar eens lezen om te ontdekken wat die signalen willen zeggen. Op vaste momenten naar de garage. Gewoon, voor een check-up. Niet aan gedacht om daar vragen rond te stellen, dus ik keer schoorvoetend terug naar de verkopers. Ze stellen me gerust. Alle bevraagde modellen kunnen het aan: een leven lang rijden. “Je zal hem moeten koesteren, meneer.” of “Poetsen maar, dan blijft hij mooi en werkt hij beter!” en “Onderhoud volgens de voorschriften, natuurlijk.”

Ik beslis. Ik bestel. Levering voor september. Tevreden keer ik naar huis. Het lijkt wel of ik zweef. Alsof ik op een wolk drijf. Wat een kans! Gewoon gratis. Hoeveel geluk kan een mens hebben. Zo maar, op een donkere januaridag. In 1973.

M’n auto zal me altijd herinneren aan deze dag. Zelfs binnen 100 jaar, als hij mij nog altijd brengt waar ik wil. Zonder panne. Zonder sputteren. Z’n dingen meegemaakt natuurlijk, maar toch. Bedrijfszeker. Elke keer in de maand januari, als het buiten donker is en regent, dan kijk ik naar m’n glimmende oldtimer. Trots. Tevreden. Met de glimlach op m’n gezicht. Dan maak ik weer het goede voornemen: ik zal je ook dit jaar weer soigneren!